Naar het einde van de wereld (oké, bijna dan) en terug

Na ons heerlijke verblijf in Brazilië rijden we niet rechtstreeks Argentinië in, maar via Uruguay. Dit is niet volgens het oorspronkelijke plan, maar op advies van andere overlanders. Als we ons eigen plan hadden gevolgd hadden we een flink eind moeten rijden over de Ruta 14 richting Buenos Aires en die route staat bekend om haar politieposten met corrupte agenten die er zeer bedreven in zijn om ‘nep’overtredingen te bedenken, zodat je kunt dokken. Het schijnt zelfs zo erg te zijn dat als je eenmaal betaalt, ze je kenteken doorseinen naar de volgende posten op de route en je gegarandeerd vaker het bokje bent.

Omrijden dus. Helemaal niet erg, want zo pakken we nog een extra landje mee! Op 8 januari overnachten we in het kustplaatsje Piriápolis, waar we bivakkeren op een camping vlakbij zee. Het stikt er van de muggen. Een agressief type ook, want ze lijken wel immuun voor anti-muggenspray. Desondanks zepen we ons van top tot teen in met het stinkspul, wat in een bijna afgesloten auto geen aanrader is. Als je niet oppast ga je dood van de gifdampen (maar wél zonder muggenbulten!).

’s Nachts wordt Charlotte wakker met een traanoog en vaagjes realiseert ze zich dat ze op haar ooglid is gestoken. Dat zien we morgen wel…zzzz….

9 januari
We staan lekker vroeg op, omdat we een drukke dag voor de boeg hebben. In eerste instantie zegt Dick dat het met Charlottes oog wel meevalt, maar waarschijnlijk zaten zijn eigen ogen toen nog dicht. Charlotte heeft namelijk het grootste padoog ter wereld. Haar rechterooglid is veranderd in drie dikke bobbels en haar oog kan niet open van de zwelling. Het was eigenlijk ook wel te verwachten, want we zijn weer in een nieuw land en een nieuw land betekent een nieuwe kwaal voor C. Zo gaan die dingen. (NB: foto’s waren te heftig om te plaatsen maar worden op verzoek per mail toegestuurd vanuit de collectie ‘Charlottes kwalen in beeld’)

sommige mensen willen alles per se zelf doen

sommige mensen willen alles per se zelf doen

Terwijl Charlotte de zwelling probeert te verminderen met ijsklontjes gaat Dick op zoek naar informatie over de veerdienst Colonia del Sacramento (Uruguay) – Buenos Aires. Als het goed is gaan er eind van de middag en ‘s avonds nog boten die we zouden kunnen halen. Eerst moeten we nog een pittstop maken in Montevideo, want daar zit een Toyotagarage die ons waarschijnlijk kan helpen aan het onderdeel voor het differentieel. Helaas kunnen ze dat niet en verwijzen ze ons door naar Brazilië. Maar daar komen we net vandaan en daar hadden ze het ook niet! Onze laatste hoop is dus gevestigd op Argentinië…

Aan het einde van de middag arriveren we in Colonia del Sacramento, het toeristische UNESCO stadje aan de Rio de la Plata. We kunnen nog mee met de boot van acht uur ’s avonds en hebben zodoende zelfs nog een paar uur de tijd om de historische binnenstad door te wandelen.

fijn saampjes

fijn saampjes

We hebben de langzame boot, die er drie uur over doet om de Rio de la Plata over te steken en ons aan de overkant in BA af te zetten. Vanwege het tijdsverschil is het tien uur ’s avonds als we aankomen. We nemen een taxi naar ons hostel in de hippe wijk San Telmo en als we daar voor onze kamer willen betalen, worden we er door de jongen achter de receptie op gewezen dat we hem met een vals biljet betalen. We weten meteen hoe we daar aangekomen zijn… Dus dáárom vroeg die taxichauffeur extra geld bij, zodat hij ons met z’n valse briefje van vijftig pesos kon terugbetalen! Wat een eikel. Wel echt dé plek om van je vals geld af te komen, want je hebt te maken met vermoeide en niets vermoedende toeristen in een donkere taxi, die waarschijnlijk ook nog voor het eerst Argentijnse pesos van dichtbij zien. Gelukkig ziet de knul ons niet aan voor oplichters en heeft ‘ie nog een paar bruikbare tips over adresjes waar we van het valse geld af kunnen komen. Nee hoor, grapje natuurlijk.. Dat biljet hebben we bewaard als aandenken 🙂

museum Malba

museum Malba

Onze eerste maaltijd in BA is redelijk gedenkwaardig. Niet vanwege de fantastische maaltijd, maar wel vanwege het feit dat je om half 1 ’s nachts nog een maaltijd kunt bestellen in een steakhouse! De volgende ochtend switchen we naar een ander hostel (winnaar van de prijs voor beste hostel van Zuid-Amerika) en gaan we de stad verkennen. Aan het eind van de middag brengen we een bezoekje aan museum Malba. Een enorme aanrader voor wie houdt van moderne kunst en fotografie en een van de gaafste musea die we ooit bezocht hebben met – naast de vaste collectie – een coole expositie van de Colombiaanse fotograaf Oscar Muñoz.

tangoles met een Italiaanse schone

tangoles met een Italiaanse schone

Bij terugkomst in het hostel doet Charlotte mee aan een tangoles met uitsluitend vrouwen. In sneltreinvaart razen we door alle pasjes en al na tien minuten moet je met je vrouwelijke partner gaan dansen. Best moeilijk, aangezien de muziek bij tango heel onvoorspelbaar is. Vreselijk om te merken hoe we de hele tijd uit de maat stonden te bewegen, maar des te meer waardering kun je opbrengen voor de tangodansers her en der in de stad. Overigens is tango geen Argentijnse dans, maar een hoofdstedelijke. De dans ontstond eind negentiende eeuw aan beide zijden van de Rio de la Plata, in Montevideo en BA. Het is een mix van muziek en dans van nakomelingen van slaven in BA en migranten uit voornamelijk Italië en Spanje.

scharensliep in BA

scharensliep in BA

 

San Telmo

San Telmo

Na de les gaan we naar een heerlijk restaurantje waar we buiten aan een Italiaansig minitafeltje tot ver na middernacht aan de wijn zitten, lekker eten en urenlang keuvelen over de maanden die achter ons liggen en over de toekomst. Nog veel plannen, nog veel te zien en nog ‘maar’ drie maanden!

Roque Saenz Pena

Roque Saenz Pena

 

Roque Saenz Pena

Roque Saenz Pena

11 januari
Na het ontbijt nemen we deel aan een historische standwandeling die door het hostel is georganiseerd. Eerst krijgen we een documentaire over de laatste 60 jaar geschiedenis van Argentinië te zien en daarna begint de daadwerkelijke wandeltocht. Op het beroemde Plaza de Mayo wisselen we van gids. Hier lopen nog iedere week de ‘dwaze moeders’ rond om aandacht te vragen voor het onrecht dat hen is aangedaan door nooit duidelijkheid te geven over het lot van hun verdwenen kinderen.

symbool van de dwaze moeders

symbool van de dwaze moeders

 

wekelijks komen de moeders nog terug naar het plein om er hun rondes te lopen

wekelijks komen de moeders nog terug naar het plein om er hun rondes te lopen

De gids pikt ‘the Dutch guys’ er even uit om de aandacht te vestigen op het feit dat destijds, in 1978 tijdens het WK voetbal in Argentinië, een Nederlandse verslaggever heeft gezorgd dat de wereld – en notabene de Argentijnen zelf – te horen kregen van de gruweldaden die het regime pleegde door talloze onschuldige burgers te laten verdwijnen. De nationale journalistiek van Argentinië deed er destijds zelf geen verslag van, omdat ze min of meer onderdeel van het regime waren. Een Aussie kan het niet laten om ook nog even de aandacht te vestigen op de uitslag van de finale destijds, de rotzak.

Er is veel aandacht voor kunst en godsdienst. Zo zien we onder andere een standbeeld van de man die ervoor gezorgd heeft dat de laatste inheemse bewoners van Argentinië in het zuiden (Patagonië) uitgemoord werden. Ook de gids vindt het bijzonder dat deze man nog steeds op een voetstuk wordt geplaatst, al is het aan de andere kant niet zo ongebruikelijk, want hoe hoger de waarde van het bankbiljet, des te groter de schoft die er op afgebeeld staat, zo dachten wij te verstaan. Binnenkort krijgt Argentinië trouwens nieuwe bankbiljetten.

In de tijd dat BA zijn huidige uitstraling kreeg, was alles wat uit Parijs kwam zeer populair in de stad. De oude, hoge gebouwen doen erg aan de Franse hoofdstad denken, omdat de architecten destijds uit Parijs werden gehaald om in BA dezelfde bouwwerken neer te zetten. Er wordt daarom ook weleens gezegd: BA is ontworpen door de Fransen, gebouwd door de Italianen en bewoond door de Spanjaarden.

Tijdens de wandeling wippen we binnen bij het Eva (Evita) Perón museum, waar de ruim tachtigjarige conservator met veel toewijding vertelt over haar leven en dood. Daarna zien we een oud pand dat in vroeger jaren de woning was van een rijke familie en vanaf het begin van de twintigste eeuw migranten uit Italië, Spanje, Polen en andere landen huisvestte. Vervolgens wandelen we naar een recent ontdekte plek waar tijdens het Videla regime martelpraktijken plaatsvonden. Het veroordelen van daders uit die tijd is momenteel aan de orde van de dag in Argentinië (en naderhand lezen we dat zelfs de vader van Máxima voor de rechter mag verschijnen). We eindigen de stadswandeling in een café aan het Plaza Dorrego waar we een intieme tangoshow zien op een mini-podium.

tangoshow op de vierkante meter

tangoshow op de vierkante meter

’s Avonds is er in de binnentuin van het hostel een barbecue met alles erop en eraan en net voor middernacht stormen we met een paar man de wijk nog in om een echt Italiaans ijsje te gaan eten. Jammie! Of dit trouwens heel verstandig is voor Charlotte is even de vraag. Ze heeft vanochtend namelijk een nogal groot gat in haar achterste kies ontdekt. Jep, we zijn de grens weer over…

Plaza Dorrego

Plaza Dorrego

De laatste dag in de stad maken we een wandeling langs de haven – Puerto Madero – en nemen we de tijd om San Telmo eens echt goed te bekijken. Vroeg in de avond hebben we de boot alweer terug naar Uruguay. Helaas, want BA is echt een hele leuke stad! Fijn om je weer even in Europese sferen te wanen.

gerestaureerde havenpandjes in Puerto Madero

gerestaureerde havenpandjes in Puerto Madero

Als we terug komen in Colonia del Sacramento en in het stadje nog even willen pinnen blijkt er een zomercarnaval aan de gang. Drums, muziek, danseressen, praalwagens en heel, heel veel mensen langs de kant van de weg. Nadeeltje: alle pinautomaten zijn leeg. We kunnen dollars noch Uruguayaanse pesos pinnen. Met ons laatste Uruguayaanse muntgeld kopen we twee completo’s (soort broodjes knakworst) als avondeten. Niet echt wat we in gedachten hadden. Nadat we een stuk of zeven ATM’s hebben gehad geven we het op en genieten we nog even van de parade. Niet heel lang, want al onze spullen (inclusief paspoorten, autopapieren e.d.) liggen in de auto omdat we toch maar ‘even’ op en neer zouden gaan. Bovendien hebben we niet eens geld om een paar biertjes te kopen! Met onze allerlaatste dollars (eentje over) betalen we de shabby camping aan de rand van de stad.

We zijn blij als we deze kampeerervaring weer achter ons kunnen laten. Vooral de ochtenddouche zal ons nog lang bijblijven; alsof je in een gaskamer staat. Geen douchekoppen maar stelsel van leidingen boven je hoofd waarvan je een hendel een kwartslag moet draaien om er wat uit te krijgen. Zo’n naar gezicht! En als het nou goed zou werken, maar er staat zo weinig druk op de leidingen dat het is alsof je je probeert te douchen onder een lekkende keukenkraan.

14 januari
Weer een grensovergang en wel de meest makkelijke tot nu toe. Blijkbaar zijn Uruguay en Argentinië zulke goede buren dat ze hun grensovergang gezamenlijk ingericht hebben. Als de beambte van Uruguay je uitgestempeld heeft geeft ‘ie je paspoort door aan de beambte van Argentinië die naast ‘m zit, zodat je nog niet eens je auto uit hoeft!

Paysandu aan de Rio Uruguay

Paysandu aan de Rio Uruguay

 

het mooiste Uruguayaanse landschap dat we zagen

het mooiste Uruguayaanse landschap dat we zagen

Uruguay was aardig om mee te pakken, maar op basis van wat we gezien hebben zouden we het niet echt aanraden als toeristenbestemming.

16 januari
We komen op tijd aan in Cordoba waar we de auto afgooien bij de Toyotagarage. Gelukkig hebben zij het onderdeel om het differentieel te repareren wel! Althans, ze denken dat het moet lukken. We laten de wagen er achter en pakken een taxi naar een geboekt hostel in het centrum. De toeristische wandeling die we in Cordoba maken valt ons een beetje tegen. Zeker voor een stad waar zo hoog van opgegeven wordt. Zeker, er is een aantal mooie gebouwen en pleinen te zien, maar de Spaanse naamgenoot van deze stad vinden we veel mooier! Na een uurtje zijn we er eigenlijk al klaar mee. De resterende tijd in de stad gebruiken we daarom om weer eens even goed bij te kletsen met het thuisfront.

Plaza San Martin

Plaza San Martin

 

koepel met tegeltjes aan de buitenkant

koepel met tegeltjes aan de buitenkant

17 januari
Pas aan het einde van de middag verlaten we Cordoba. De auto is gerepareerd, maar vanuit de Toyotagarage rijden we rechtstreeks door naar een bandenwinkel. Onder het mom van ‘we zullen nog wel meer slechte wegen krijgen, dus we wachten nog maar even met het (opnieuw) laten uitlijnen van de auto’, zijn de voorbanden scheef afgesleten en moeten we er veiligheidshalve nieuwe onder laten leggen. Inclusief uitlijnen kunnen we hier ongeveer 450 euro voor neertellen! Een flink bedrag en zeker omdat de auto nog maar vier weken van ons in. Een duur lesje dus, maar de veiligheid staat

waterpret in Cordoba

waterpret in Cordoba

 

voor niet meer dan vijftien boeren wordt de binnenstad van Cordoba platgelegd

voor niet meer dan vijftien boeren wordt de binnenstad van Cordoba platgelegd

18 januari
Als we eind van de middag in Mendoza aankomen en een camping gevonden hebben rijden we direct daarna naar het centrum op zoek naar een tandarts die we rond een uur of vijf gevonden hebben. Ons spaans is nog steeds belabberd, maar “dónde está el hospital?” (of “el dentista” in dit geval) komt er vloeiend uit. De praktijk is erg shabby: afgebladderde muren, stofnesten op de vloer, en de apparatuur in het hok lijkt nog van vóór de tijd dat Charlotte voor het eerst naar de tandarts ging. Ook de tandarts zelf lijkt in niks op die van thuis. Ze ziet er uit als een toiletjuffrouw van de HEMA. Desondanks heeft ze zo gezien wat er aan de hand is: Charlotte knarsetandt ’s nachts (dat kan Dick beamen) en daardoor is er een stukje van haar kies afgebroken. De opdracht luidt: goed blijven poetsen en straks terug in Nederland gauw naar de tandarts voor een bitje.

Als we terugkomen op de camping zien we dat we buren hebben. De eerste Nederlandse overlanders die we tegenkomen: Margot en John. Echte bourgondiërs die in deze stad met wijn en lekker eten goed aan hun trekken komen.

wijnmuseum La Rural

wijnmuseum La Rural

 

wijngaard van La Rural

wijngaard van La Rural

19 januari
Vandaag gaan we een wijntour doen, maar we worden veel te laat wakker. Begin van de middag nemen we pas de bus naar de stad waar we eerst nog op pad moeten voor een nieuw slangetje voor ons ‘high tech’ kooktoestel. Omdat we altijd op gewone benzine hebben gekookt en het slangetje nooit hebben gereinigd is het verstopt geraakt. Helaas vinden we niks en worden we doorverwezen naar Chili. Pas aan het eind van de middag komen we aan in Maipu, waar het stikt van de wijnhuizen. Het is al te laat om nog een fietstocht te doen, dus we gaan te voet naar wijnmuseum La Rural voor een rondleiding en een proeverij. We krijgen geen al te lekkere wijn voorgeschoteld, maar op de gok kopen we toch een paar flesjes.

een connaisseur, dat zie je zo

een connaisseur, dat zie je zo

20 januari
Op onze laatste dag in Mendoza hangen we ’s middags in het centrum rond en borrelen we in de uitgaansstraat Arístides Villanueva. Net als Cordoba kan ook deze stad ons niet heel erg raken. Omdat we nog veel te reizen hebben en weinig tijd, besluiten we de volgende dag weer verder te gaan.

uiteindelijk is hun geduld beloond met malse steak

uiteindelijk is hun geduld beloond met malse steak

21 januari
We zullen de Ruta 40 volgen naar het zuiden. Ongeveer 3000 kilometer tot aan onze meest zuidelijke bestemming en nog veel slechte stukken weg erin. We merken dat we duidelijk een beetje reismoe zijn en ook wat opgefokt. Misschien zijn we gestresst van alles wat we nog ‘moeten’ berijden? In ieder geval helpt het niet dat er vanalles kapot gaat. Het nieuw aangeschafte gasbrandertje werkt voor geen meter, dus we moeten wéér een nieuwe kopen! Grr..

ff de bui afwachten

ff de bui afwachten

Wat wel werkt is het hockey-(?) / boks-(?)bitje van C. Als tussenoplossing hebben we bij een sportzaak een bitje gekocht dat het knarsen tegen moet gaan. Het ziet er uit als de blokbeugel van Charlotte van vroeger (die ze uiteraard nooit droeg).
Op de Municipal camping van Malargue wisselen we routekaarten uit met Hartmud, een motorrijder uit Duitsland. Hartmud heeft zo’n beetje de route gedaan die wij nog voor de boeg hebben, maar heeft erg veel pech gehad met het weer. We realiseren ons nu pas dat het niet eens de vraag is wat we allemaal kunnen zien, maar of we überhaupt iets kunnen zien! Als het weer niet meewerkt..

22 januari
We zitten in de provincie Neuquén en hebben voor het eerst sinds Bolivia weer geslapen in onze slaapzakken! Ook hebben we vandaag weer eens een echt mooie autorit, van Malargue naar Las Lajas. Uitgestrekte landschappen, vulkanen, bergen, hier doen we het voor! Een heerlijk alleen-op-de-weg-gevoel.

ergens tussen Mendoza en De Meren

ergens tussen Mendoza en De Meren

23 januari
Het is nog zo’n driehonderd kilometer voor we in San Martin aankomen, van waaruit we beginnen aan de ‘Siete Lagos’ tour. Een ronde die leidt langs zeven meren, zoals de naam al zegt. San Martin de los Andes is een zwaar toeristisch wintersportplaatsje, waar in de zomer veel actieve natuurliefhebbers hun vakantie doorbrengen. We hoeven er alleen maar even te tanken en kunnen dan alweer weg van de hordes toeristen en ontelbare winkeltjes.

een van de Siete Lagos

een van de Siete Lagos

De Siete Lagos route is mooi, maar we slaan er niet steil van achterover. Misschien hadden we er wel gewoon teveel van verwacht. Net voor het einde van de route parkeren we de wagen op een vrije kampeerplaats (zonder faciliteiten dus) aan het één na laatste meer. In de namiddagzon genieten we van een lekker biertje en bij het eten – als we ons hebben omgekleed vanwege de kou – drinken we ons eerste flesje Malbec van de proeverij. En we zeggen maar weer eens tegen elkaar hoe goed we het hebben! 🙂

24 januari
Honderd kilometer verderop zijn we alweer in Bariloche, waar we twee nachten zullen blijven. Bariloche is een extremere versie van San Martin en alles in het stadje doet denken aan een overdreven versie van Zwitserland. Om de tien meter een chocoladewinkel, huizen gebouwd als alpenhutten en je kunt je hoofd niet draaien of je kijkt in de treurige ogen van een kwijlende Sint Bernard. Toch heeft het ook wel iets. We zijn weer eens toe aan een hostel, maar het hostel dat we op het oog hadden zit vol. De alternatieven zijn alweer een stuk prijziger en ook nog zonder parkeergelegenheid, zodat we uiteindelijk kiezen voor hotel La Bella Vista. Iets duurder, maar de auto staat gratis en we hebben een kamer met privébadkamer! Hoihoihoi!

fotomodel

fotomodel

 

je waant je echt in Zwisterland

je waant je echt in Zwisterland

De middag gebruiken we om het reisverhaal van Brazilië te posten en uitgebreid te douchen. ’s Avonds eten we bij een populaire ‘parrilla’ zodat Dick weer eens aan zijn vleesbehoefte kan voldoen. Op de kaart staan halve porties en hele. De halve porties zijn steeds maar een paar euro goedkoper dan de hele, en gezien de ervaring tot nu toe met de geserveerde porties vlees stelt Charlotte voor om een hele portie samen te delen. Helaas, als het om vlees gaat is Dick niet zo delerig dus uiteindelijk nemen we allebei een hele portie, want we hebben honger. Als het eten wordt geserveerd – we hebben dan natuurlijk al veel te veel brood met chimichurri gegeten – kijken we elkaar met grote ogen aan. We kunnen goed eten, maar deze porties zijn HUGE! Om ons heen wordt ook eten geserveerd en daar zie je hoe twee of drie volwassen mensen met elkaar een portie delen. Die gaan we dus per persoon eten. En dan ook nog een berg friet waar je vanaf kunt skieën, een grote tomatensalade en natuurijk een lekker flesje rode wijn.

ik ZEI toch dat het teveel zou zijn

ik ZEI toch dat het teveel zou zijn

 

Jodelahiti in Bariloche

Jodelahiti in Bariloche

We zijn geen mietjes, dus we gaan ervoor en eten nagenoeg alles op. De restjes nemen we mee, voor in de koelbox, voor de zielige perros van Argentinië die we onderweg tegenkomen.

25 januari
Na een hotelontbijt met veel te veel vruchtenslofachtige zoete broodjes rijden we naar de fietsenverhuur. Na een toelichting op de te rijden route (waar ook nog een wedstrijdelement in zit als je wilt) starten we met broodjes in onze rugzakken aan het ‘circuito chico’. Het is een tocht van 34 kilometer door de heuvels. Voor een groot deel leidt de tocht door Parque Nacional Nahuel Huapi, met als hoogtepunt van de dag het adembenemende uitzicht over Lago Nahuel Huapi. Je moet dan wel geluk hebben met het weer en in de bergen is het weer erg veranderlijk, maar we beginnen goed!

zalige baaitjes waar we langer hadden moeten blijven

zalige baaitjes waar we langer hadden moeten blijven

Het is even wennen aan de fietsen (wat zijn onze Santosjes toch heerlijk) en vooral ook aan het ontbreken van fietsbroeken. De route is gorgeous. We zien azuurblauwe en turquoise lagunas, gaan naar een uitzichtspunt bij het chique hotel Llao Llao (spreek uit als sjau sjau) vanwaar je een exclusief uitzicht hebt op een spierwitte gletsjer die over de grens in Chili ligt. We eten broodjes aan een van de vele afgelegen baaien van het meer (en zijn jaloers dat we niet lekker naast de paar badgasten die het kiezelstrandje bevolken kunnen gaan liggen zonnen) en we drinken eigengebrouwen ‘Duits’ bier (nee, niet lekker, dit kunnen alleen echte Duitsers!)

de golfbaan bij hotel Llau Llau

de golfbaan bij hotel Llau Llau

Circuito Chico

Circuito Chico

Circuito Chico

Circuito Chico

Omdat we gaan voor de GROTE prijs die we kunnen winnen als we niet alleen de drie vogelhuisjes vinden aan de doorgaande route maar ook het vierde, wagen we ons aan de omweg over een zandpad naar ‘Colonia Suiza’. De vogelhuisjes moet je met een nummercode openen en in het huisje vind je dan een stempel met een nummertje.

stempelpost numero 3 in Colonia Suiza

stempelpost numero 3 in Colonia Suiza

Omdat we voor de detour zijn gegaan moeten we nog terug naar het belangrijkste uitzichtspunt van de route over het Nahuel Huapi meer. Dat betekent dat we de steilste afdaling van het parcour nu achterstevoren moeten nemen en een steile klim hebben. Voor Dick geen probleem, Charlotte vervloekt de sigaretten en moet een paar korte stops inlassen om niet te gaan hyperventileren. Niet best! Desondanks komen we beiden boven en het is het klimmetje dubbel en dwars waard!

Lago Nahuel Huapi

Lago Nahuel Huapi

 

Lago Nahuel Huapi

Lago Nahuel Huapi

Eenmaal terug bij de fietsenverhuur zijn we erg benieuwd naar de grote prijs. Gelukkig hoeven we het nu niet te doen met de troostprijs voor de sukkelaars die slechts drie stempeltjes hebben weten te bemachtigen. Trots nemen we in ontvangst twee.. mueslirepen! Charlotte voelt zich weer vijf jaar oud en kan haar teleurstelling nauwelijks verbergen.

Lago Nahuel Huapi

Lago Nahuel Huapi

De warme douche ’s avonds op de camping aan het meer is weldadig en eindelijk voelen we ons weer eens moe maar voldaan. Lekker hoor.

26 januari
Mensen hebben het echt niet zo breed hier. Veel mensen kamperen in kleine tentjes (denk aan twee ouders met twee kinderen in een koepeltentje) en als je al caravans ziet, zijn het exemplaren die je kent van familiefoto’s uit de jaren zeventig in Nederland. Ook hebben we nergens tijdens onze reis zoveel oude auto’s gezien als in Argentinië. Zelfs in Bolivia niet. Het is een en al (slecht onderhouden) ‘oldtimers’ wat er rijdt. Veel gare peugeots, renaults en Amerikaanse exemplaren die met een maximumsnelheid van vijftig kilometer per uur door het land tuffen.

Vandaag rijden we een recordafstand van 651 kilometer. Het lijkt niet veel, maar als je weet dat we maximaal 80 kilometer per uur rijden, dan weet je hoe lang we in de auto hebben gezeten. Net iets te lang eigenlijk, want als we om acht uur ’s avonds eindelijk aankomen in het gehucht Rio Mayo (dat er op de kaart aardig groot uit zag) is ons beider humeur gezakt tot een dieptepunt. Voordeel is wel dat we een afstand waar we twee dagen over dachten te rijden nu in een dag gedaan hebben. Dat geeft dus weer meer ruimte om bijvoorbeeld langer in Parc Nacional Torres del Paine te blijven hangen.

veel overstekende nandoes op de pampa's

veel overstekende nandoes op de pampa’s

Het uitzicht onderweg onderweg is indrukwekkend maar wel eentonig. Lichtglooiende altiplanos zo ver het oog reikt, vol kleine struikjes en heideachtige plantjes en grassen. Af en toe een paar guanaco’s en nieuw voor ons: struisvogels! Het is oppassen geblazen, want voor je het weet staat er zo’n (uils)kuiken verdwaasd midden op de weg. Al genoeg dode beestjes langs de weg dus daar willen we liever geen bijdrage aan leveren. Overigens zijn niet alle dode beesten die we zien aangereden. We zien om de zoveel kilometer een karkas van een guanaco hangen in het prikkeldraad. Ze proberen er overheen te springen en wanneer dat niet lukt raken ze met hun lijf verstrikt. Van uitputting gaan ze uiteindelijk dood. Moeilijk te begrijpen eigenlijk, waarom om al die enorme lappen grond afrasteringen staan. Er lijkt nauwelijks vee rond te lopen en er wordt niets verbouwd op de dorre winderige vlaktes. Maar ze zullen al die miljoenen houten paaltjes vast niet voor hun lol de grond in getimmerd hebben.

echte overlanders hebben stickers

echte overlanders hebben stickers

27 januari
Weer een dag van flink doorgassen, al levert het maar 463 gereden kilometers op. Bijna het hele traject naar het dorpje Gobernador Gregores is ‘under construction’, dus de ene omleiding volgt na de andere. Hele lappen zijn echter al klaar en terwijl we braaf de omleidingen volgen kunnen we vanuit onze hobbelende en bobbelende auto die smetteloos zwarte stukken asfalt gemakkelijk zien liggen. We noemen het inmiddels al gekscherend het ‘zwarte goud’. Toch hebben we geluk, want het is zondag en dat betekent dat er niet aan de weg gewerkt wordt. We besluiten daarom tot wat burgerlijke ongehoorzaamheid en daar waar mogelijk ploegen we over de zandheuveltjes heen die als wegversperring zijn opgeworpen. Toch handig, zo’n 4×4! Iedere keer als het lukt slaken we een zucht van verlichting als we over het gladde wegdek zoeven.

In Gobernador Gregores is de enige camping dicht wegens onderhoud. Heel logisch, in het hoogseizoen. Er is een hotel, maar daar geven we ons geld liever pas aan uit als we op een leuke plek zijn. We brengen daarom weer een nachtje door op een 24-uurs tankstation. Een kleintje, waar we enigszins in de luwte staan. We krijgen namelijk voor het eerst te maken met de rukwinden waar Patagonië om bekend staat. Ter illustratie: de wind is in staat om onze 1500 kilo wegende auto zodanig aan het schudden te krijgen dat het alarm afgaat! Al na vijf minuten zijn we allebei poepchagrijnig van alle spullen die uit de auto waaien en omdat koken er met die wind ook niet in zit eten we een koude avondmaaltijd in de auto.

richting El Chaltén

richting El Chaltén

28 januari
We hoeven nog maar een paar honderd kilometer naar El Chaltén, volgens de Lonely Planet ook wel bekend als ‘hikers paradise’. Voor het eerst sinds we in Argentinië zijn begrijpen we écht de ophef over het mooie zuiden. We zijn er nu gearriveerd! Felgekleurde meren die mooi afsteken tegen de goudgele vegetatie en in de verte de steeds grotere en hogere bergketens van de Andes waar we recht op af rijden. Net voor aankomst in El Chaltén rijden we richting een gletsjertong en in het meer drijven brokstukken van de gletsjer met die typische ijsblauwe kleur. Geweldig om dat in het echt te zien!

Fitz Roy bergketen

Fitz Roy bergketen

Fitz Roy bergketen vlakbij El Chaltén

Fitz Roy bergketen vlakbij El Chaltén

We kiezen een camping aan de rivier en gaan staan op een veldje met andere overlanders waar we, voor we er erg in hebben, onze hele middag ‘verkletsen’. ’s Avonds drinken we met z’n allen een zelfgebrouwen ‘Duits’ biertje in een gezellig café. Dit is de laatste keer dat we veel te veel geld betalen voor meisjesbier, want de Argentijnse prestaties op wijngebied daargelaten, bier maken kunnen ze hier niet!

Fitz Roy bergketen

Fitz Roy bergketen

Fitz Roy bergketen

Fitz Roy bergketen

29 januari
Vandaag is het tijd voor weer wat lichamelijke oefening. We gaan een populaire hike doen, naar Cerro Torre. In tegenstelling tot de zonnige dag van gisteren begint vandaag met donkere wolken en zelfs de dreiging van regen. Op zich geen ramp, want dan kun je nog steeds wandelen, alleen is de kans groot dat je niets ziet van de berg omdat die dan in wolken gehuld zal zijn.

Na het ontbijt zien we een streepje blauw verschijnen en wagen we het er maar op. Gedurende de zes uur durende wandeling hebben we schitterend weer met briljante uitzichten, waarmee maar weer blijkt hoe veranderlijk het weer in de bergen kan zijn. Als we terug komen op de camping kunnen we voor onszelf concluderen dat het conditioneel wel goed zit, al hebben onze voeten flink te lijden gehad en heeft Dick (nog steeds, sinds El Chorro in Bolivia) last van zijn knie.

zoveel dode bomen

zoveel dode bomen

 

wit knijntje

wit knijntje

De wind domineert Patagonië, maar wat dat precies inhoudt begrijp je pas als je er middenin zit. Om gek van te worden! Alles waait uit de auto, dingen waaien om, het gesuis aan je oren, je haren steeds in je ogen/mond, gevelplaten waaien van huizen af en van Amerikaanse overlanders op de camping horen we dat daags ervoor twee andere overlanders naar een hotel zijn verkast omdat hun daktent op de auto helemaal kapot is gewaaid.
’s Avonds eten we een lekkere pizza en kopen we in plaats van een dessert een klein doosje huisgemaakte chocolaatjes. Mmm….. Als het om een uur of half elf eindelijk donker is kunnen we met goed fatsoen gaan slapen 🙂

bij Laguna Torre

bij Laguna Torre

 

bij Laguna Torre

bij Laguna Torre

30 januari
Voor we uit El Chalten vertrekken wippen we nog even binnen in de tot camper omgebouwde vrachtwagen van X en Y, een Fries echtpaar dat al sinds jaar en dag over de wereld aan het reizen is. Gisteren met de hike kwamen ze ons twee keer voorbij gerend (op de heenweg en op de terugweg, wat een tempo!) en in het stadje nodigen ze ons uit voor een bakkie koffie om wat ervaringen uit te wisselen. Het komt er op neer dat wij een heleboel opsteken van hun tips, maar weinig in de aanbieding hebben om terug te geven. Ze zijn overal al geweest!

geef eens een SOA cadeau

geef eens een SOA cadeau

Nadat Charlotte via skype haar jarige moeder nog even heeft gefeliciteerd en hoort dat Nicole met vriendin Milou naar Bonaire komt om ons op te zoeken (gezellig!!!) gassen we naar El Calafate waar we de nacht doorbrengen op een camping die eigendom is van de politie van de provincie Santa Cruz. Prima camping hoor, maar wel typisch dat er een heleboel papierwerk ingevuld moet worden bij het inchecken (waarom moet zo’n man nou weten wat mijn huwelijkse staat is of mijn beroep?) en dat het toiletgebouw helemaal vol hangt met stencils met daarop allerlei ge- en verboden. 😉 Wanneer de oude baas vanachter zijn bureautje Charlottes nationaliteit in haar paspoort ziet weet hij te vertellen dat Máxima binnenkort onze koningin wordt. Groot nieuws hier in Argentinië, waar iedereen haar kent en trouwens ook iedereen wel weet van de achtergrond van haar vader. Een enkeling weet zelfs nog te vertellen dat ze een neef heeft die stripper is, maar dat terzijde. 😉

Perito Moreno - er valt net een stuk

Perito Moreno

31 januari
Vandaag gaan we naar Perito Moreno, de beroemde Patagonische gletsjer die al anderhalf jaar voor onze reis op het bureaublad van de computer thuis prijkte. We verwachten dat dit een van de hoogtepunten van de reis zal worden en hebben al gehoord dat ‘ie in het echt nog mooier is dan op de foto’s! En inderdaad, de verhalen zijn niet overdreven. Als je het Parc Nacional Los Glaciares binnen komt rijden zie je hem na een uurtje of wat in de verte al liggen. Echt een plaatje, dat lichte ijsblauwe gevaarte in het gelige ruige landschap. Er zijn loopbruggen gebouwd van boven op de helling tot aan een paar tientallen meters vanaf de gletsjer, zodat je hem van dichtbij maar toch op veilige afstand kunt zien. Wat uniek schijnt te zijn aan deze gletsjer is dat ‘ie dagelijks een meter of twee opschuift. Dichterbij komt dus. De verklaring voor het feit dat de gletsjer niet tegen de kant aanbotst is omdat er ook iedere dag (zo nu en dan flinke) stukken vanaf breken, mede door toedoen van de zon. Het zien van de gletsjer is al bijzonder, maar in combinatie met het donderend geraas waarmee de grote stukken naar beneden donderen is het een waar spektakel. Je moet goed opletten, want al lijkt het alsof de brokstukken in slow motion vallen, op het moment dat je iets hoort vallen dan ben je al te laat. Het ijs is dan zeker al een seconde eerder gevallen.

Perito Moreno

Perito Moreno

 

Perito Moreno

Perito Moreno

Het is al laat als we in El Calafate terugkomen van Perito Moreno en omdat we nog graag het Glaciarium, een museum over gletsjers willen zien, blijven we nog een nachtje slapen.

Perito Moreno

Perito Moreno

 

Perito Moreno

Perito Moreno

1 februari, een Chileens intermezzo
Na een bezoekje aan het interessante museum gaan we weer door in zuidelijke richting, op weg naar de grensovergang met Chili om Parc Nacional Torres del Paine te bezoeken. We merken hierbij dat wind niet alleen slecht is voor je humeur, maar ook zeker voor je benzineverbruik!

Het is voor het eerst dat we Chili ingaan met de auto en we hebben al van veel overlanders gehoord over de douanecontroles op levensmiddelen. Chili wil niet dat je vers voedsel van buiten mee het land inneemt. In Argentinië hebben we ook een paar van dit soort controles bij provinciegrenzen gehad, maar daar checkten ze alleen (globaal) op verse groenten en fruit. Waarschijnlijk om hun wijnbouw te beschermen tegen schadelijk ongedierte en schimmels en dergelijke. Hier moeten we zelfs een verklaring invullen, waarop we moeten aangeven of we producten afkomstig van planten of dieren bij ons hebben. Onze tactiek is: we vullen op het formulier in: ‘ja, we hebben dat soort producten bij ons’ en dan moeten ze maar zien wat ze kunnen vinden van onze verstopte boodschappen. Verse groenten en fruit hebben we opgemaakt, maar we willen niet al onze kruiden, ontbijtgranen en dat soort dingen afgeven. Aan de andere kant willen we er ook zeker geen boete voor riskeren. We hoorden namelijk over een Franse familie die ‘nee’ had ingevuld en bij wie ze toch versproducten aantroffen. De Chileense politie houdt niet van dat soort geintjes en de boete was omgerekend 1500 euro! Het enige wat ze bij ons innemen zijn een paar uien, die demonstratief doormidden worden gesneden en in een bak gegooid worden waar een brandbaar middel overheen wordt gegooid.

Bij de minimarket in het eerste (en enige) plaatsje na de grensovergang en vóór Parc Nacional Torres del Paine is het assortiment klein, maar er worden opvallend veel (niet al te vers uitziende) knofloken, wortelen, uien en dat soort dingen verkocht. Als de Chileense politie niet als zo integer bekend zou staan, zou je denken dat het je eigen net ingenomen groentes zijn die je een kilometer verderop in het winkeltje kunt terugkopen.

aankomst in Torres del Paine

aankomst in Torres del Paine

We zijn voor ons doen erg laat, want de schermering begint al een beetje in te vallen. We hebben onderweg al gegeten, dus we hoeven zodirect niet meer te koken in het donker. Al vóór we de officiële parkgrens over zijn is de omgeving prachtig. Na heel wat saaie kilometers in Argentinië eindelijk weer bergen met sneeuwkappen en glimmende meren. Plotseling zien we een grote kudde guanaco’s op een heuvel aan de rechterkant van het pad. Op zich niet bijzonder, want de ‘kamelen van Zuid-Amerika’ zie je hier zo veel, maar deze exemplaren maken een bijzonder geluid. Alsof ze allemaal een sirene hebben aangezet. Dan opeens ziet Charlotte honderd meter verderop iets van de weg aflopen, de linkerheuvel op. Ze kan haar ogen niet geloven want het is een… poema! Jeetjemina, wat een geluk! Wat een bijzonder gezicht! Wat een gigantisch beest! Dus dáárom zijn die guanaco’s zo van slag! Misschien hebben we z’n jacht wel verstoord? Onverstoorbaar en op zijn dooie akkertje loopt de twee meter grote poema wat verder de linkerheuvel op waar hij zich een minuut of wat schuil houdt in de struiken. Verderop staat de macho van de kudde guanaco’s, het mannetje dat waarschijnlijk voor de rest van de kudde bepaalt wanneer de kust weer veilig is. De poema beweegt zich nog even in zijn richting waarna hij op zijn gemakje verder de heuvel op loopt. Gracieus, soepel en met een houding die bijna arrogant is, zoals alleen katachtigen dat kunnen. In de dagen die hierop volgen dringt iedere dag iets beter door wat we hebben meegemaakt, maar zelfs op het moment zelf zeggen we al tegen elkaar: “we kunnen nu net zo goed omdraaien en weggaan, want beter dan dit kan Torres del Paine voor ons niet meer worden!”

onscherp, maar als je goed kijkt...

onscherp, maar als je goed kijkt…

 

een moment om nooit te vergeten

een moment om nooit te vergeten

Als we ons een half uurtje later melden bij de parkranger kan hij ook bijna niet geloven dat we een grote poema hebben gezien (er bestaat ook een kleiner, grijzig exemplaar en hij vraagt tot drie keer toe of het echt niet die grijze was) en hij drukt ons op het hart dat we echt ‘mucha suerte’ hebben gehad!

“Jullie zijn toch niet uit de auto gestapt hè?”
“Nee, hoor, natuurlijk niet”. (alleen maar om wat foto’s te maken 🙂 )

zoooo lief

zoooo lief

 

weer een campingvriendje

weer een campingvriendje

We slapen op de gratis camping van ene Victor en maken de volgende dag een wandeling langs Lago Azul om een beetje in te lopen voor de grote wandeling van morgen. Eigenlijk vinden we het helemaal geen mooi stuk om te wandelen (grote stukken met dode bomen wat er erg mistroostig uitziet) dus we houden de wandeling kort. Het uitzicht op de Torres dat we zo nu en dan hebben is wel erg mooi.
prachtige plaatjes

Aan het einde van de middag verkassen we naar een eindje verderop in het park waar we een Amerikaans stel tegenkomen dat we ook in El Chaltén hebben ontmoet. Zij hebben hun hond illegaal meegenomen het park in, wat best wel risicovol is. Vannacht om twee uur staan deze sportivo’s op om de wandeling te gaan doen die wij morgen doen, zodat ze met zonsopkomst op de berg zijn. Tegen de tijd dat we de volgende ochtend klaar staan voor vertrek zijn zij alweer terug. Wat een enorme bikkels zeg. Behalve een flesje water hebben ze niks bij zich, terwijl wij ieder met een rugzak vol eten en andere rommel de berg op gaan.

uitzicht op de Torres

uitzicht op de Torres

 

wilde paarden

wilde paarden

In het dal worden we zowat van de weg geblazen. Het is haast niet mogelijk om op je benen te blijven staan. Eenmaal begonnen aan de klim hebben we geen last meer van de wind, maar wel van regen die de daarop volgende uren aanhoudt. De bewolking rond de Torres is grijs en dik en dat blijft zo. Als we op een gegeven moment een paar Canadezen tegenkomen die grijnzend aan Charlotte vragen of ze het wel naar haar zin heeft, moeten we erkennen dat we er geen donder aan vinden. Van een wandelingetje op z’n tijd kunnen we wel genieten, mits er iets moois te zien is onderweg of in ieder geval aan het einde van de klim. In dit geval was geen van beide het geval en toen we hoorden dat het zelfs hagelde verderop zijn we omgedraaid. Tot zover ons Torres del Paine avontuur.. We hadden er meer van gehoopt en tegelijkertijd kon het niet beter. Een wilde poema zie je maar één keer in je leven!

uitzicht op de Torres

uitzicht op de Torres

We beginnen aan de weg terug naar het noorden, want zuidelijker dan Torres del Paine zullen we deze reis niet komen. Vanwege de slechte wegen over een groot deel van de Ruta 40 kiezen we ervoor om met een boog, via de Argentijnse kust, terug te rijden naar Los Antiguos. 1300 kilometer en tweeëneenhalve dag doorscheuren later (lees: een ontspannen 80 kilometer per uur op de cruisecontrol) zijn we bij het grensplaatsje aan Lago Buenos Aires waar we bij toeval Loet en Gerda weer tegen komen als we ’s ochtends de camping willen verlaten. We wanen ons weer even in Nederlandse sferen als Gerda de truck uitkomt met vier dampende mokjes koffie en koekjes. Gezellig, maar toch gaan we weer verder. De Carretera Austral in Chili wacht op ons!

na een paar jaar sparen en bijna een jaar reizen staan we hier nu echt!

na een paar jaar sparen en bijna een jaar reizen staan we hier nu echt!

One thought on “Naar het einde van de wereld (oké, bijna dan) en terug

Reacties zijn gesloten.